Spectral Evidence

The phrase “spectral evidence” originates in the 17th-century Salem witch trials, when ghostly apparitions were accepted as proof of guilt. In this project, the past behaves in a similar way: its traumas, injustices, and buried histories return in images haunting the present. The photographs register these lingering traces as disturbances — appearing unexpectedly, intangible yet consequential. Here, history emerges not as narration, but as a presence acting through the surface of the photograph itself.

Moving through self-portraits, architectural fragments, archival traces, and damaged surfaces, the work moves away from documentary testimony and historical closure. Instead, the images operate as symptoms: sites where ideological violence — particularly fascism — persists beyond official histories, registering quietly but insistently on bodies, buildings, and the photographic surface itself.

The series approaches history as something unresolved and operative rather than past or complete. Informed by queer experience and antifascist urgency, and by a commitment to photography as a material witness to political violence, it resists narratives of closure. The photographic surface registers unresolved conflict as evidence rather than expressive gesture.

Spectral Evidence (Preuve Spectrale) — texte de projet

L’expression « spectral evidence » trouve son origine dans les procès en sorcellerie de Salem au XVIIᵉ siècle, où des apparitions fantomatiques étaient admises comme preuves de culpabilité. Dans ce projet, le passé se comporte de manière similaire : ses traumatismes, ses injustices et ses histoires enfouies reviennent hanter le présent à travers les images. Les photographies enregistrent ces traces persistantes comme des perturbations — surgissant de façon inattendue, immatérielles mais pourtant lourdes de conséquences. Ici, l’histoire n’apparaît pas comme un récit, mais comme une présence agissant à travers la surface même de la photographie.

À travers des autoportraits, des espaces urbains fracturés, des traces archivistiques et des surfaces endommagées, le travail s’éloigne du témoignage documentaire et de toute forme de clôture historique. Les images fonctionnent plutôt comme des symptômes : des lieux où la violence idéologique — en particulier le fascisme — persiste au-delà des récits officiels, s’inscrivant de manière discrète mais insistante sur les corps, les bâtiments et la surface photographique elle-même.

La série aborde l’histoire comme quelque chose d’irrésolu et d’opérant, plutôt que comme un passé clos ou achevé. Nourrie par l’expérience queer, par une urgence antifasciste et par un engagement envers la photographie envisagée comme témoin matériel de la violence politique, elle résiste aux récits de clôture. La surface photographique enregistre le conflit non résolu comme preuve plutôt que comme geste expressif.

Spectral Evidence (Φασματική Μαρτυρία) — κείμενο έργου

Ο όρος « spectral evidence » προέρχεται από τις δίκες μαγισσών του Σάλεμ τον 17ο αιώνα, όταν φασματικές εμφανίσεις γίνονταν δεκτές ως αποδεικτικά στοιχεία ενοχής. Στο παρόν έργο, το παρελθόν λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο: τα τραύματα, οι αδικίες και οι θαμμένες ιστορίες του επιστρέφουν για να στοιχειώσουν το παρόν μέσα από τις εικόνες. Οι φωτογραφίες καταγράφουν αυτά τα επίμονα ίχνη ως διαταραχές — εμφανιζόμενες απροσδόκητα, άυλες αλλά με πραγματικές συνέπειες. Εδώ, η ιστορία δεν εμφανίζεται ως αφήγηση, αλλά ως παρουσία που δρα επάνω στην ίδια την επιφάνεια της φωτογραφίας.

Μέσα από αυτοπροσωπογραφίες, θραυσματοποιημένους αστικούς χώρους, αρχειακά ίχνη και φθαρμένες επιφάνειες, το έργο απομακρύνεται από τη ντοκιμαντερίστικη μαρτυρία και από κάθε έννοια ιστορικής ολοκλήρωσης. Οι εικόνες λειτουργούν ως συμπτώματα: τόποι όπου η ιδεολογική βία — και ιδιαίτερα ο φασισμός — επιμένει πέρα από τις επίσημες ιστορικές αφηγήσεις, εγγραφόμενη σιωπηλά αλλά επίμονα στα σώματα, στα κτίρια και στην ίδια τη φωτογραφική επιφάνεια.

Η σειρά προσεγγίζει την ιστορία ως κάτι ανολοκλήρωτο και ενεργό, και όχι ως ένα παρελθόν κλειστό ή τετελεσμένο. Διαμορφωμένο από την queer εμπειρία, από μια αντιφασιστική αίσθηση επείγοντος και από μια δέσμευση προς τη φωτογραφία ως υλικό μάρτυρα της πολιτικής βίας, το έργο αντιστέκεται σε αφηγήσεις κλεισίματος. Η φωτογραφική επιφάνεια καταγράφει το ανεπίλυτο τραύμα ως τεκμήριο και όχι ως εκφραστική χειρονομία.